De seniorencheck en mijn ‘onsterfelijke’ Amba

Door Donald Esser.

‘Beste dierenliefhebber’, zo begint de mail van de dierenarts. En ik voel me aangesproken. Want ik ben een dierenliefhebber. Al mijn hele leven. ‘Het is tijd voor de seniorencheck, want ze is 8+’, luidt het uitnodigend. Sorry lieve lezers, dit is de laatste keer dat mijn Amba de redactiekolommen haalt. Maar ik moet dit onderstaand stukje proza toch even delen.

Het was zaterdag 4 oktober. Dierendag. En dat leidt tot commerciële initiatieven. Niet van mij, maar van anderen. Mijn Tibetaanse terriër Amba is inmiddels 16 jaar oud. En springlevend. Ondanks het goedbedoelde advies om haar eventueel te laten inslapen in verband met langdurig gekuch en een foto waarop niet duidelijk was wat ze nu echt mankeerde. Als leek hield ik het op een longontsteking, die door een antibioticakuurtje na vijf dagen over was. Dat was nu een half jaartje terug. Ze slaapt nog steeds, maar dan gewoon op de bank. Of in haar hondenmandje. En ze blaft, eet en drinkt nog, kijkt me aan met die blik van: “Ik ben wel een beetje dement, ik heb staar, maar ik doe het nog. Baasje doe normaal, laat me lekker piesen en poepen, op Eiland 1 in Vinkeveen. Dat doe je al met mij vanaf mijn de puppy-tijd”, vertellen haar ogen.

En dan komt er zo’n mail. Oktober is niet alleen de maand van Stoptober, de Woonmaand, borstkankermaand of whatever. Blijkbaar ook de Maand van het Oudere Dier. Alsof het een soort Dierendag Plus is, maar dan met bloedonderzoek. “20% korting op de seniorencheck!”, roept de praktijk enthousiast. Een check die normaal 150,90 euro kost, maar nu voor het luttele bedrag van 120,70 euro te verkrijgen is. Een koopje, tenzij je daarna waarschijnlijk doorverwezen wordt naar een radioloog, een echo, een scan, een MRI, en wie weet een holistische chakra-uitlijning.

Want stel dat de uitslag van deze pre-scan negatief is. Wat dan? Dan zit je daar, met je hond en een diagnose, en een dierenarts die zegt: “We kunnen nog veel doen.” Dank je de koekoek. En dat klopt. Je kunt veel doen. Je kunt je hond zelfs een chemokuur geven. Ik ken iemand die dat deed. De hond snapte er niks van. Werd ziek, werd stil. Hoe ver kun je zijn als hondeneigenaar. Of gaat de liefde toch zover, dat egoïsme belangrijker is dan passie voor je hond. Want we doen alles voor onze trouwe viervoeter, toch?

Maar laten we even gewoon blijven doen. Een hond is een hond. Geen patiënt met een zorgverzekering en een eigen risico. Geen mens met een stem in de behandelkamer. Een hond weet niet waarom hij zich beroerd voelt als-ie ziek is of na een kuur. Hij weet alleen dat jij er bent. En dat is genoeg.

Amba weet dat ook. Ze weet dat ik haar niet laat prikken, scannen, doorlichten en doorverwijzen. Ze weet dat ik haar zie zoals ze is: oud, eigenwijs, en ‘onsterfelijk’. Tot het moment komt dat ze zelf aangeeft: het is genoeg. En dan luister ik. Niet naar een mail met korting, maar naar haar.

Dus dank voor uw zorgzame aanbod. Maar ik sla even over. Amba ook. Ze ligt op de bank. Te slapen. Te leven. Al 16 jaar.