Saamhorigheid kan niet wachten
Door Donald Esser.
Het is begin december. Sinterklaas is nog maar een paar dagen in het land, zijn paard heeft inmiddels alle wortels verorberd die hem zijn voorgeschoteld. De goedheiligman, zijn Pieten en natuurlijk het paard van Sinterklaas staan al in de stijgbeugels. Kinderen zingen nog tot en met vrijdagavond braaf over schoentjes en chocoladeletters. Is het niet een beetje een vergeten feestje? Kijk eens om je heen: kerstbomen in de tuincentra, glimmende ballen in de etalages en Sky Radio die al dagenlang ‘All I Want for Christmas’ tot vervelens toe door je trommelvliezen jaagt. Het lijkt wel alsof Kerst een haastklus is geworden. Saamhorigheid op bestelling, nu met 20% korting en gratis retour bij gebrek aan gezelligheid.
Laten we even terug in de tijd gaan in het kader van opa vertelt. Vroeger was 5 december écht een kinderfeest. Tegenwoordig is het een obstakel tussen Black Friday en de eerste gourmet set aanbieding voor de kerstdagen. De Sint mag nog even zwaaien, maar hij doet dat in de schaduw van een opblaasbare kerstman van drie meter hoog, inclusief ledverlichting en bluetooth-speaker. Traditie? Dat is iets voor nostalgische reclamespots, uit de tijd waarin iedereen nog een vaste telefoon had.
En dan die kerstboodschap: vrede op aarde. Terwijl wij kaarsen aansteken en vrede wensen, brandt de wereld. In Oekraïne woedt nog steeds een verwoestende oorlog, met steden die in puin liggen en miljoenen op de vlucht. In Gaza en Israël is het geweld opnieuw geëscaleerd, waarbij burgers de hoogste prijs betalen. In Jemen blijft een vergeten conflict hongersnood en ziekte zaaien, terwijl in Soedan een bloedige machtsstrijd miljoenen mensen in onzekerheid stort. Haïti kent geen frontlinies, maar wel een dagelijkse oorlog tegen bendes en chaos. En in Myanmar wordt een bevolking gegijzeld door militair geweld. Deze brandhaarden zijn geen verre echo’s; ze zijn een spiegel van onze falende menselijkheid. Vrede op aarde begint niet bij grootse woorden, maar bij de wil om deze wonden te helen, één voor één. Hoe rijm je dat lokaal met de opstand bij AZC’s in onze regio, waar saamhorigheid vooral betekent dat je ‘samen’ op de barricades staat? Voor en tegen, vaak respectloos. En wij maken ons druk over de kleur van kerstballen… Pfff.
Kerst is niet meer een feest van bezinning, maar een marketingmachine die draait op schuldgevoel en Spotify-lijsten. We worden doodgegooid met jingles, alsof muziek de wereld redt; alhoewel, misschien wel jouw kleine muzikale wereld ‘Music is my first love’ als je in een file staat voor de kerstshow bij Intratuin, waar saamhorigheid wordt verkocht per strekkende meter lichtsnoer.
Dus ja, de Kerst komt steeds vroeger. Niet omdat we zo vredelievend zijn, maar omdat er winst te behalen valt. En terwijl we gourmetstellen inslaan en Sky Radio op repeat zetten, vergeten we dat saamhorigheid niet in een doos zit. Misschien moeten we eerst eens vrede sluiten met het idee dat Sinterklaas ook nog bestaat. Daarna zien we wel verder.
Dus als je dit weekend een kerstboom optuigt, denk even aan de Sint. Hij staat nog nét op de kade, zijn paard met de laatste wortel in de mond en in de stress om te vertrekken naar Spanje. Want als saamhorigheid écht niet kan wachten, dan is het misschien tijd om ook alvast met Pasen bezig te zijn. Eieren verstoppen onder de kerstboom. Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn.