Aalsmeer – De klok naast mijn bed laat zien dat het twee uur drieënveertig is. Het is muisstil, geen verkeer op straat en ook niet in de lucht. Geen wind, geen golfje in het water, er heerst een oorverdovende stilte.

Motieven in het water

Ik loop naar boven, waar onze woonverdieping is. Ik ervaar hier al jaren het heerlijke binnen-buiten gevoel omdat er alleen maar glazen wanden zijn. Het is volle maan. Het schijnsel van de maan, in combinatie met een bijna wolkeloze hemel,verlicht feeëriek de omliggende natuur. Het normaal wuivende riet staat bewegenloos fier overeind en de boomtoppen zijn als monumenten in het zwak nachtelijk licht. Ik open een paar schuifdeuren waarna de vochtige lucht zich met al zijn geuren door de woonark verspreidt. Zittend op de grond laat ik mijn benen naar buiten bungelen. Hoe wonderlijk kleurt het gladde water in deze maanverlichte nacht. Op het water van de sluiskom liggen veel herfstbladeren in alle kleuren rood, geel, bruin met een gloed van goud. Nog steeds ervaar ik de intense stilte, het heeft een ontspannend dromerig effect op mij. Af en toe springt er een visje boven water, door de plons die dit veroorzaakt zie ik steeds grotere kringen verschijnen. Dank je visje voor dit mooie effect. Een paar eenden, die wat mummelend door het spiegelend oppervlak zwemmen, veoorzaken een soort visgraatachtig motief op het water. Ver weg in het luchtruim hoor ik ‘zwiepende’ vleugels van een groepje ganzen, ze komen recht op de fortgracht af en nadat ze overgevlogen zijn hoor ik ze op de Grote Poel landen. De stilte krijgt weer de overhand.

Een frisse bries

Na lange tijd van dit nachtelijk schouwspel te hebben genoten steekt er een frisse bries op. Het riet komt in beweging, haar pluimen gaan van links naar rechts. De bomen worden wakker geschud, door de zachte wind verliezen zij weer wat blad dat nog aan zijden draadjes aan de takken hangt. Een confettiregen in tientallen kleuren van herfstblad vult het wateroppervlak, er is bijna geen water meer zichtbaar. Twee waterkippen springen tussen het neerdwarrelende blad de sluiskom in en trekken al zwemmend kleine riviertjes in het gebladerte.

Vier uur zesenvijftig

De klok geeft aan dat het vier uur zesenvijftig is. Ik krijg het een beetje koud en sluit de schuifpuien. Snel duik ik onder de warme wol om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Wat hou ik van deze adembenemende herfstnachten.

Voor dromerige reacties: bob.plaswijck@planet.nl