Aalsmeer – Een lief en mooi verhaal ontving de redactie van Wanda Verbeek. Het is een ontroerend verslag van haar belevenis als vrijwilliger. Een traantje wegpinken na het lezen ervan mag best hoor!

Tijdloos 
Ik fiets met de rolstoelfiets door de wind, in de rolstoel fiets zit mijn held, een 88 jarige grappige vrouw. Vijf dagen per week gaat ze naar de dag opvang, want ja je moet toch wat. Ze noemt zichzelf een oude taart, zegt dat onkruid toch niet vergaat met hele zachte stem. Iedere keer als ik denk dat ze iets zegt rem ik, en loop voor de rolstoel om te horen wat ze zegt. Zo ben ik vanmorgen denk ik zeker 10 keer gestopt. De ene keer een ijzersterke grap, dan weer een maakt me niet waar naar toe, as ik maar buiten ben.

Haar onderste oogleden lijken moe geworden van het tegen de zwaartekracht omhoog hangen en hangen dus onder haar ogen naar beneden. Op haar neus prikt een bril en haar onderste gebit is spoorloos. Ik geniet al van de wind om mijn oren, met op stand 3 tegen de wind in fietsen maar hoe deze vrouw geniet slaat werkelijk alles.

Ik ben even tijdloos. Ik vergeet mijn zorgen, de was, mijn agenda, zelfs al mijn gedachten vergeet ik, ik fiets alleen maar in de keiharde wind. Bij het afscheid begint dit vrouwke keihard te huilen, het was te geweldig, het zijn vreugde tranen. Mijn ogen lopen ook vol, en ik kus haar op haar wang wat tot nog veel meer tranen leidt.

Op de terugweg, de regen is inmiddels losgebarsten, regent het ook op mijn wangen. Even tijdloos te zijn raakt iets dieps in mij, en ik ben niet eens de held in dit verhaal, gelukkig maar.

Foto: De rolstoelfietsen van het Rode Kruis. Vrijwilligers zijn overigens altijd welkom.