Aalsmeer – Rustdag: Vriendinnen vliegen uit, gaan wandelen in Italië of met gezin kamperen in Frankrijk. Vreemd dat men zo een moeite heeft dat ik mij thuis onderdompel met de Tour. ‘Wat ongezellig, dat wij je drie weken niet zien.’ Kan iemand mij uitleggen wat het verschil is tussen het huis verlaten en onbereikbaar zijn of thuis blijven en ja…inderdaad even geen behoefte hebben aan bezoek? Hoe meer ik naar de Tour kijk hoe meer ik verslaafd raak aan de schoonheid van het wielrennen. Ik het spel steeds beter begin te begrijpen. Er valt nog zoveel te ontdekken en te bewonderen. De Tour leert mij kijken en beter zien. Het spelen met taal, na afloop van de dagelijkse Tourkost, bezorgt mij een bron van vreugde en ja…leuk dat men de schrijfsels van Dick en mij waardeert. Als eerste plezier ik mijzelf maar fijn dat anderen daar van mee genieten. Vandaag is het even afzien, geen Tour, maar morgen weer volop genieten van de mannen die hun duizenden calorieën met fietsen verteren.

Tiende etappe: Een aai over de bol
Aalsmeer – Uitgerekend op de 14de juli valt de Franse hoop in bange dagen Warren Barguil. Hij blijft een paar minuten liggen, huilt wanneer hij weer op de fiets zit. De tour arts desinfecteert vanuit de auto de wonden en er worden verbanden aangelegd. Vervolgens krijgt hij een pilletje tegen de pijn. De Nederlander Ramon Sinkeldam wacht hem op, aan hem de taak de Fransman weer terug te brengen in het peloton. De ongelukkige renner krijgt een aai over de bol en een paar schouderklopjes. Dat gebaar levert zoveel moraal op dat Barguil in staat is om de loodzware etappe uit te rijden. Dat is de Tour de France optima forma!
Janna van Zon

Volgende week weer meer verhalen van deze grote liefhebber van de Tour de France.