Uithoorn – In een hoekje van Uithoorn, aan de Thamerweg, ligt een bijzonder huis waar al decennialang katten een tweede kans krijgen. Daar begon ooit, heel klein, wat nu Stichting Help de Zwerfkat is: een warme plek voor katten zonder thuis, gedragen door liefde, doorzettingsvermogen en een hechte groep vrijwilligers. Het begon hoog op de Straatsburgflat, waar Els Verkerk als overtuigd hondenmens toch haar hart verloor aan een kitten, dat haar zoontje Tom eens van school meenam.

Er volgden meer katten die nergens terecht konden. In de Straatsburgflat liep het al snel vol met poezen en katjes die hulp nodig hadden. Buurtbewoonster Anita Groenendaal kwam ooit langs om een kitten uit te zoeken, bleef hangen om te helpen en werd samen met Els de drijvende kracht achter de stichting. Met juf Angelique Boesaard als derde bestuurslid stapten ze naar notaris Gitzels, die hun eerste donateur werd door kosteloos de oprichting van de stichting te regelen.

Hulp gemeente​
De gemeente bood ook haar hulp aan en wees hun een groot huis aan de Thamerweg toe, maar dat was allesbehalve instap-klaar. Het was een uitgewoond pand met een asbest dak op de schuur en een verwaarloosde tuin vol rommel. Met veel handen, weinig geld en een groot hart werd het stukje bij beetje opgeknapt. Er kwam een hek om de tuin, zodat de katten minder makkelijk op de weg kwamen. Ondertussen stapelden de dierenartsrekeningen zich op: voor sterilisaties en castraties, operaties, tandzorg, medicijnen en soms – als er echt geen andere uitweg meer was – euthanasie. Ook voer, kattenbakkorrels en schoonmaakmiddelen moesten elke maand weer betaald worden.​

Els trok er met de vangkooi op uit om katten weg te halen uit benarde situaties: op industrieterreinen, op campings, overal waar dieren werden achtergelaten. Uithoorn werd stukje bij beetje “schoon”, zoals ze het zelf noemde, doordat steeds meer zwerfkatten werden gevangen, verzorgd en – als het kon – geplaatst bij mensen thuis. Vrijwilligers hielpen met schoonmaken, kattenbakken schrobben, verblijven op orde houden en vooral met het socialiseren van angstige katten. Met veel geduld, een snoepje en een zachte aai leerden ze de dieren om mensen weer te vertrouwen. Pas als een kat zich weer veilig voelt bij mensen, mag hij of zij verhuizen naar een nieuw gezin.​

Zijden draadje
Financieel hing de stichting lange tijd aan een zijden draadje. De ommekeer kwam toen actrice en zangeres Wieteke van Dort (1943-2024) – zelf een groot kattenmens – zich over de stichting ontfermde. Ze zorgde voor een groot artikel in De Telegraaf, waardoor de stichting in één klap landelijke aandacht en vooral vele nieuwe donateurs kreeg. Eindelijk konden achterstallige rekeningen worden betaald, werd de tuin betegeld en overdekt met gaas en kon het asbest verdwijnen. Nu konden de katten ook niet meer de tuin uit klimmen. ​

Rond 1995 kwam Annemieke in beeld, die Els’ steun en toeverlaat werd. Ze vingen samen katten, gingen samen naar de dierenarts, deelden het voeren, de dagelijkse zorg en dezelfde grote liefde voor de dieren. Ze werden verliefd op elkaar en kregen een relatie. April 2001 werd in Den Haag de wet aangenomen die het homohuwelijk in Nederland mogelijk maakte. Els en Annemieke trouwden zodra het homohuwelijk in Uithoorn mogelijk werd op 14 mei 2001 in de Thamerkerk.

Trouw
De groep donateurs groeide en bleef trouw. Elk jaar was er een open dag, zodat iedereen met eigen ogen kon zien waar hun bijdrage terechtkwam. Rond 2000 werd De Spinnerij gebouwd, een speciaal gebouw met vloerverwarming, kennels voor zieke katten, mandjes, stapelbedden, dekens en klim- en krabpalen. Met de Spinnerij als binnenverblijf en de deels overdekte tuin lopen de dieren naar keuze in en uit, en genieten ze ontspannen van een comfortabele oude dag.​

Els en Annemieke runden de stichting samen zo’n 25 jaar, tot Els in 2021 overleed. Daarna nam Annemiek gesteund door Anita, de leiding over de stichting, de vrijwilligers en de zorg voor de katten. De administratie, de donateurs en het ‘Kattenbelletje’, de jaarlijkse nieuwsbrief, voorheen het werk van Els, kwamen nu vooral voor rekening van Annemieke. Nog vier jaar zette zij zich, ondanks haar eigen gezondheidsproblemen, onvermoeibaar in voor de katten. Ze initieerde onder meer ‘yoga bij de katten’ voor liefhebbers. Totdat haar ziekte – Cystic Fibrosis, taaislijmziekte – het onmogelijk maakte nog voor de dieren te zorgen en ze zich met pijn in het hart moest terugtrekken. Afgelopen week is Annemieke overleden, een groot verlies voor iedereen die de stichting en de snorrenbaarden een warm hart toedraagt.

Stichting gaat door
Toch gaat de stichting door. Anita, die alle katten en alle vrijwilligers heeft zien komen, vormt nog steeds het vaste aanspreekpunt en waakt over het welzijn van de dieren. Naast haar staat een stabiel team van rond de 25 vrijwilligers die samen dagelijks zorgen voor schone verblijven, volle voerbakjes en vooral veel aandacht en knuffels voor de dieren. Ook het – deels nieuwe – bestuur van de Stichting is vast van zins de katten nog jaren een veilig onderkomen te bieden. Wel is besloten de eerste periode geen nieuwe katten op te nemen. Zo hebben mensen en dieren tijd om te wennen aan de nieuwe situatie.

Stichting Help de Zwerfkat is daarmee meer dan een opvang: het is een thuis, opgebouwd uit liefde, trouw en veerkracht. Mandjes, klimpalen en speeltjes zijn er genoeg, maar de kosten voor medicijnen, voer, grind, schoonmaakmiddelen, water en verwarming lopen door. Om dat thuis ook in de toekomst te kunnen blijven bieden, zijn giften in de vorm van voer, kattenbakvulling en financiële donaties nog altijd hard nodig. Zo kan het levenswerk van Els en Annemiek voortleven in iedere kat die van de straat komt en uiteindelijk tevreden in zijn of haar mandje belandt.​

Annemiek zou donaties voor haar zo dierbare poezen enorm waarderen. Elke donatie draagt bij aan een snoepje, een medicijn en het behoud van de stichting en is welkom. Meer informatie: https://www.helpdezwerfkat.nl, Thamerweg 61, Uithoorn, tel. 0297-566285/06-12725071.

Afgelopen week is Annemieke overleden, een groot verlies voor iedereen die de stichting en de snorrenbaarden een warm hart toedraagt. Foto: archief.