Stoepkrijt

Deze zin is korter dan anderhalve meter,

dus ik ben heel dicht bij je.

Ik wil het even met je hebben over hoe wij er voor staan.

Heb je misschien spijt, ben je ongelukkig of pluk je juist de dag?

En wat als alles nu anders blijft?

Als het virus blijft, maar

wij willen vasthouden aan wat was, 

en nooit meer komt?

Die bejubelde stilte, dreigend soms ook, de schone luchten. 

En al die lieve kleine initiatieven

voorbodes van eens, maar nooit meer hetzelfde.

Weggeregende krijttekeningen op het plein, voor oma 

die er straks niet meer is.

Nooit meer de juf voor de klas,

besloten kringen van anderhalve meter

en ieder een eigen plastic cockpit 

onherkenbaar tot aan het anti-serum, 

het vaccin.

De luchtkastelen staan al in de steigers,

bouwen aan herstel

met nog steeds dezelfde doelen.

Ja, slachtoffers ingecalculeerd.

Maar ook een aarde die hoopvol de adem inhoudt

nooit meer, nooit meer zoals het was!

En als die kreet straks dan wegspoelt met de stroom,

weet jij dan nog waar je wonen zult? 

Wat jij In welke wereld op de stoep zult krijten?

Jan Daalman, Dorpsdichter